In gesprek met Joep Koster

"Je moet er veel voor over hebben en van binnenuit gedreven zijn om iets voor anderen te willen betekenen.”

Onberispelijk gekleed, een mooie hoed en fraai gesoigneerde snor. De markante Joep Koster is voor vele Maastrichtenaren een bekend figuur. Hij houdt ervan om onder de mensen te zijn en is dan ook een graag geziene gast in diverse Maastrichtse etablissementen. De vraag ‘Wie is Joep Koster’ vindt hij lastig. “Dit soort beschrijvingen moet je mij niet vragen, daarvoor moet je bij anderen te rade gaan.”
 

Joep kan eindeloos vertellen over zijn achtergrond, studententijd, carrière bij Adelmeijer Hoyng en zijn verre reizen, om zo maar eens wat te noemen. Maar… spreekt dus niet zo makkelijk over zichzelf. Dan blijkt hij, ondanks zijn flamboyante verschijning, toch een bescheiden mens te zijn. “Nou vooruit, ik durf wel te zeggen dat ik extravaganter ben geweest dan andere advocaten. Ik denk ook dat ik een redelijk goed jurist ben geweest. Ik ben bedachtzaam, en doe nooit iets overijld. Ik probeer het midden te zoeken en ben dus geen ruziemaker of een blaaskikker. Én ik wil me graag en volledig inzetten voor anderen.”

Roeping
Joep ziet het vak advocaat als een roeping en niet zozeer als een beroep. “Je moet er veel voor over hebben en van binnenuit gedreven zijn om iets voor anderen te willen betekenen”. En dat ‘iets betekenen’ deed Joep Koster al begin jaren ’70, tijdens zijn studie Rechtsgeleerdheid in Utrecht. Als student was hij zogenoemd wetswinkelier. Er kwam een bordje op de deur bij zijn hospita en zo verleende hij pro deo rechtshulp aan onder meer de slager en de bakker. Ik kreeg dan regelmatig biefstukken en broden toegeschoven, omdat ze graag iets wilden terug doen”.

In de beginjaren van zijn carrière ging Joep regelmatig lunchen bij Café De Tribunal in Maastricht. Ook daar wisten de mensen hem te vinden. Er kwam een bordje ‘spreekuur geopend’ op zijn tafel. “Iedereen kende mij en kreeg zo gratis raad over allerhande juridische kwesties”, vertelt hij lachend. “Toentertijd had je als advocaat nog echt aanzien. Je moet niet vergeten, ik was advocaat nummer 75 in het arrondissement Maastricht, nu zijn er in Zuid-Limburg meer dan 600”, zo memoreert hij.

Broodje kaas
Na zijn studie startte Joep zijn loopbaan in 1974 bij de Maastrichtse advocaat Hein Hoyng. Dat bleek een geslaagde combinatie. “We hebben vanaf het begin uitstekend samengewerkt. We werkten dag en nacht en waren in no-time met zes advocaten.

We maken een sprongetje naar de jaren ‘90. Hein Hoyng kende Frits Udo van kantoor Adelmeijer en zij legden in 1995 de basis voor het samengaan van de twee kantoren. “Dat was een uitstekende zet”, zo vertelt Joep. Natuurlijk, het was wel even aanpassen. Zo aten wij eens per 4 weken bij Restaurant LaBrouche, noteerden de besluiten op een bierviltje en namen nog een wijntje. Bij Adelmeijer was het een broodje kaas en hup weer aan het werk. Maar we groeiden snel naar elkaar toe, hadden de zaken op orde en vulden elkaar aan. Zo bouwden we samen een sterk en gerenommeerd kantoor. En dat is Adelmeijer Hoyng Advocaten nog altijd!

Tevreden
Joep hield zich vooral bezig met mediarecht en intellectueel eigendom. Hij was decennialang de huisadvocaat van de Limburgse media. “Ik heb veel betekend voor de media. Zo was er de kwestie, waarbij onderzoeksjournalisten het mes op de keel werd gezet om hun bronnen te onthullen. Het winnen van die zaak heeft er mede toe geleid dat ook journalisten in Nederland zich mogen beroepen op het verschoningsrecht. Ja, daar kijk ik zeer tevreden op terug.”

Toen Joep 65 jaar werd, verliet hij de maatschap en in 2017 hing hij zijn toga aan de kapstok. De laatste jaren van zijn carrière waren volgens Joep heerlijk. “Geen brandweerman, geen politieagent, geen vergadertijger en geen mediator. Ik had de tijd om zaken rustig over te dragen én juridisch bezig zijn met de dingen die ik zelf leuk vond.”

Mensenmens
Joep is een fervent reiziger; het zit hem in zijn bloed. Zijn grootvader was ontdekkingsreiziger en zijn vader was oorlogscorrespondent. “Het reizen zit in mijn genen, vooral naar verre oorden. Als ik daar ben, dan is Nederland niet meer dan een klein stipje op aarde. Ik word volledig ingenomen door de cultuur van dat land. Andere denkwijzen ontdekken en in het hier en nu leven.” En daarmee komen we weer uit bij het begin. De drijfveren van Joep, zowel zakelijk als privé. Mensen ontmoeten en vriendschappen opbouwen. Van nieuwe kennismakingen tot oude bekenden.